Sunda

Patepung di Bandung Geus lila Ema téh hayang pindah imah, hayang ngabrangbrangkeun haté. Dua bulan ka tukang Ema nyarita ka kuring. “Kondi mun Ema pindah, maneh rék ngilu saha? Ema atawa Bapa?” ceuk Ema. Kuring icing, teu méré jawaban. Kahayang kuring mah, Ema jeung Bapa téh teu kudu papisah. Panghasilan bapa ayeuna teh meuni samporét pisan, kulantaran éta Ema teh hayang papisah. Kuring sok inget basa jaman Bapa keur jaya, jaman potrét kelir can ngaranjah désa, panghasilan Bapa motrét leuwih ti cukup. Sok nyésa, da hanteu gareyek kulawarga kuring mah, da ngan ukur opatan! Ema, Bapa, kuring, jeung Kang Odong. Bari ngadon bapa ngider, Ema muka warung hareupeun imah. Dagangan na sabangsa dahareun asakan, babakuna kadaharan barudak. Nu pangpayuna téh céndol jeung baso, komo deui mun keur usum dibuat mah cendol pangpayuna. Sok resep nempo duit dina méja téh. Kuring jeung Kang Odong sok kabagéan duit, kadang saratus, kadang ogé dua ratus. Ngan Kang Odong mah sok tara sugema ku paméré Ema, sok hayang baé tilu ratus. Kang Odong teu ngalanjutkeun ka SMP. Horéam cenah. Ku Bapa mindeng di jungjurung ogé, manéhna keukeuh mugen. Bapa bosen ngajungjurung Kang Odong, da jang naon atuh sakola ari lain kahayang sorangan mah, kalebar-lebar duit. Ti basa SD gé Kang Odong mah osok bolos sakola. Malah keur kelas genep manéhna nyandu kana udud. Anu matak pantes manéhna hambur kana duit téh. Ari kana udud geus nyandu, ari panghasilan can boga. Kuring sok nénjo Kang Odong, nyokot duit dina sorog warung. Ku kuring tara dibejakeun ka Ema, kusabab sieun manehna ngakalakeun. Kang Odong teu daekeun néangan duit, sapopoé na ukur ulin jeung ulin deui. Hiji mangsa, datag si Tokeh muka toko potrét. Puguh baé si Tokeh jaya, kulantaran manéhna motrét maké pilem kelir, loba langganan bapa anu parindah. Akhirna Bapa pindah motrétna ngaggunakeun pilem kelir. Sanajan geus diganti ogé anggeur baé usaha Bapa téh teu jaya. Bangkrut baé usaha Bapa. Bapa uleng mikir néangan lahan usaha séjén. Bapa ngajual tustél, duitna dibeulikeun kana roda baso Ari duit céngcéléngan meunang ngumpulkeun Ema ti baréto béak dipaké hirup sapopoé sabot usaha motrét Bapa tiiseun. Bapa dagang baso diburuan SMP. Pasapon anu muka warung tukangeun sakola ngarasa kaéléhkeun ku Bapa, da loba nu meuli baso. Jigana baé éta pasapon ngalapor kana Kapala Sakola sangkan Bapa sabalad-balad teu diidinan dagang di dinya. Bapa beuki baé putus asa. Hiji poé Bapa kapanggih jeung Mang Janta. Mang Janta ngajak Bapa ka Jakarta, ngadon kuli némbok dina salahsahiji parusahaan bangunan. Bapa daékkeun. Lima poé saprak Bapa indit, aya ambulan eureun di hareupeun imah. Eusina, Bapa ngajolopong dina blangkar disimbut lawon belang. Ceuk Mang Janta, cenah Bapa téh ragrag basa keur némbok di tingkat dua! Hadéna teu ragrag tina lantai tilu. Ema nyegruk ceurik bari nalaeukeuman blangkar. Ti harita saprak ragrag bapa tara gawé deui. Ngan ukur saré, dahar, jeung diuk kagiatan sapopoé Bapa téh. Ema nagarasa keseleun, kusabab Bapa teu daék baranggawé. Kahirupan kuring ayeuna, sangsara pisan. Dahar ogé ngandelkeun paméré batur. Sagala parabot geus dijual pakeur hirup sapopoé. Nepi ka eusi imah ngan kari ranjang paranti saré Ema jeung Bapa, korsi baé sasetél deui. Kuring jeung Kang Odong mah cukup saré dina amparan samak dilapis ku kasur lépét. Nempo kaayaan kitu, teuing sétan naon anu ngarasuk kana hate indung kuring, Ema mindeng kadéngé ngajéléjéh Bapa. Geus bosen asana Ema nyarita “eweuh guam,” atawa “eweuh gadag,: ka Bapa. Pamungkas, sanggeus sarébu sétan meungpukeun haténa, Ema ménta papisahan. Bapa ngan bisa tungkul, ngadéngé paménta Ema kitu. Jigana nolak jeung hanteu ogé eweuh mendingna. Mun ditolak, bisa jadi Bapa geus ngarasa bosen digambréng jeung dijélejéh ku Ema. Ari diturutkeun, meureun ngarasa salempang pédah pipisahan téh bakal ngorbankeun anak. Eweuh jalan séjén anu bisa diturut ku Bapa, iwal tungkul jeung tungkuk baé. Tapi ahirnama teu burung laksana kahayang téh. Sanggeus paséa rongkah, Ema jeung Bapa mangadep ka panggilan agama. Pipisahan teu bisa disingkahan. Aya émbohna kaputusan ti pangadilan aga téh. Bapa kudu mangnyieunkeun imah pakeur Ema. Ari kuring diajak pindah ku Ema, kuring ngan bisa gideg. Kuring jeung Kang Odong geus sapakat rék maturan Bapa, keun sakali-kalieun kuring jeung Kang Odong nganjang ka Ema. Sanggeus ditinggaleun ku Ema, karasa pisan ripuhna. Ari Kang Odong mindeng abur-buran. Demi gawéna ngan ider-ideran baé milu kana treuk sampeu bogana Si Akiw, babah nu geus puluh-puluh taun bubuara di kampung kuring ngadon muka pambrik aci. Kang Odong ayeuna mah gédé ambek, kuring salah saeutik dicarékan. Kungsi keur itu sirah kuring didegungkeun kana tembok, pédah nyeuseuh baju teu bener. Nempo kaayaan bapa kitu, hadéna loba anu barangbéré. Kuring ngan ukur bisa ngoyéh di susukan, ngadon ngala remis jeung tutut. Keur deungeun sangu angkanan. Kadang-kadang sok nékrokan pucuk sampeu atawa génjér. Kuring gé osok ngala huut badag ti panggilingan paré, dikunjalan dina karung urut gemuk. Sakarugna téh payu lima ratus perak. Huut badag téh keur gaganti suluh jeung dadampar kandang hayam. Hiji poé Kang Odong nyarita ka Bapa, yén manéhna diajak ngenékan ku Mang Pidin. Eta ajakan téh ditarima ku Kang Odong. Panghasilan Kang Odong dina ngenékan téh, lumayan bisa ngabantu ékonomi kulawarga ayeuna. Hiji poé, kuring nyempetkeun ulin ka imah Ema, kasampak aya semah lalaki. Dedeg pandegna sembada. Jigana handapeun Bapa saeutik umurna téh. Basa dibejakeun ka Bapa yén aya semah lalaki di imah Ema, Bapa tuluy kerung. Teuing mikiran naon. Hayang pisan nanyaann, naon nu aya dipikiran bapa téh, ngan kuring teu wani. Aya beja, cenah Ema téh kawin deui. Basa nganjang ka Ema, sidik pisan semah lalaki anu baréto salaki Ema téh. Kuring tuluy bebeja ka Bapa. Bapa katémbong kerung deui. Ditilik-tilik téh dina juru panon Bapa merebey cimata. Bapa ngagerendeng “Tengteuingeun.” Ayeuna Bapa mindeng ngalamun. Gawena ngan nguyek baé di kamar. Teu lila ti harita, Bapa nyebrét panas. Tuluy ku kuring di bawa ka Pa Mantri. Ceuk Pa Mantri cenah Bapa téh katerap liver. Tong loba teuing dahar nu haseum-haseum, sarta kudu loba ngadahar dahareun anu gédé gizina. Kang Odong anu tadina disawang rék nyangkeun deui kulawarga, buktina mah teu benang terus diandelkeun kalah pruk kawin. Ayeuna imah téh beuki kosong, Kang Odong ngadon nyewa imah ti Haji Sukria. Imah bilik ukuran lima ka opat méter, disewa lima puluh rébu sataun. Saprak Kang Odong kawin mah, saat baé kabiasaan méré duit keur balanja téh. Beuki kadieu panyakit ngalamun Bapa katémbong beuki parna. Lian ti boga kabiasaan uleng mikiran hal-hal anu ku kuring teu kapikirkeun , sakapeung katémbong Bapa sok sésérénggéhan. Nempo Bapa kitu, dunya téh karasana beuki inggeung baé. Dina hiji poé, kuring meunang béja yén Kang Odong diereunkeun tina gawéna. Cenah mah kulantaran ngademitkeun duit setoran. Béja ieu ku kuring ngahaja teu ditepikeun ka Bapa, lantaran geus tangtu bakal jadi balabuh. Waktu kuring ulin ka imah kontrakanana, Kang Odong keur ngalamun. Karunya kitu na mah. Untungna téh Ceu Iti na sabar teu réa omong. Hiji peuting, Kang Odong ngahudangkeun kuring, yén Ceu Iti rék ngalahirkeun. Kuring jeung Kang Odong geura-giru neangan Ma Paraji. “Ka Ma Emot baé nu dekeut, pan uwa Paraji mah geus pindah ka lembur peuntas.” ceuk Bapa. Tuluy baé kuring jeung Kang Odong ka Imah Ma Emot. Eh cenah téh, Ma Emot na keur ka Lempegan, balikna téh isukan. Ceuk si Surja mah, anak na Ma Emot, ka Bi Manah baé, da sarua sok marajian. Tuluy baé ka imah Bi Manah. Mimitina mah Bi Manah téh embungeun, kulantaran can bisa teuing marajian. Dijungjurung ku kuring téh, ahirna mah daekeun marajian. Heuleut dua jam ti harita ti kamar kadéngé nu kocéak tarik pisan, di susul ku ngéarna orok. Kuring tuluy lumpat ka imah ngabéjaan Bapa. Ceuk Bapa téh kuring ayeuna kudu ka imah Ema, méré béja, ngan kuring embung, asa hoream ka imah Ema téh. Anak Kang Odong téh lalaki. Ceuk Bi Manah, beuratna ogé aya kana tilu kilona. Buukna galing, nurun ka bapana. Teu lila kuring di imah Kang Odong téh, kulantaran kudu sakola. Ayeuna mah diajar téh kudu sing suhud. Da rék nyanghareupan ujian. Hayang geura-geura anggeus sakola téh, hayang mantuan Bapa jeung Kang Odong. Balik sakola, kuring ngahaja nyimpang ka imah Kang Odong, di imah Kang Odong geus aya Ema, nu keur ngalongok ceu Iti. Karunya pisan kahirupan Kang Odong téh. Enya tuda kacipta susahna hirup teu boga gawé. Eta ogé manéhna sok rajeun kalayang-koloyong neangan pakulian. Dina hiji poé, kuring menang béja nu pikareuwaseun, yén Kang Odong ditéwak ku pulisi, tuluy dibawa ka kacamatan. Ceunah mah Kang Odong téh tas ngabongkar toko Haji Isak. Bapa nanyaan baé Kang Odong, kunaon teu datang-datang ngalongok. Kuring teu wani ngajawab ka Bapa, bisi jadi pipikiran. Sugan kuring Bapa teu terang, yén Kang Odong dibanda ku pulisi, nyaho na téh Bapa terangeun. Kuring di papatahan ku Bapa “Tah, nu matak ku manéh jadikeun eunteung, Kondi. Lalampahan lanceuk maneh téh . Mun can boga panghasilan tetep mah ulah waka hayang kawin.” Tilu poé deui hasil ujian kuring téh diumumkeun. Hayang pisan neruskeun sakola jiga batur. Cacak mun kaayaan kuring kawas baréto mah, kuring bakal terus sakola. Tilu poé teu karasa, ayeuna hasil ujian kuring diumumkeun. Ahirna kuring lulus ogé. Tékad kuring geus buled, yén kuring rék gawé baé, méh bisa ngabantuan ékonomi kulawarga. Kuring ditarima digawé di pabrik acina Si Akiw tea. Kuring gawé sapopoé jumput, mangkat isuk, balik sore. Kayaan Bapa nepika ayeuna teu aya parobahan. Nepi ka hiji peuting mah, Bapa ku kuring dihudangkeun téh teu hudang-hudang. Bapa téh tilar dunya. Kuring ceurik gogowakan bari ngarontok Bapa. Bapa anggeur keneh teu hudang-hudang. Bapa téh tuluy dimakamkeun. Kuring ayeuna téh cicing di imah Uwa Alkasan. Sabenerna mah Ema gé ngajakan, kuring cicing di imahna. Ngan kuring téh hoream cicing di imah Ema. Teu karasa geus aya sataun, kuring gawé di Si Akiw. Bener ceuk Si Encur, mun hayang undak kahirupan mah kudu undak ka kota. Tapi, ka kota téh saha anu baris dituturkeunana, da kuring mah teu boga baraya anu boga pakasaban di kota. Dina hiji waktu, kuring ditawaran gawé ku Kang Mahmud, sina ngajagaan jongko béas Mang Mahmud di kota. Kuring tarima éta gawé. Miang ka kota téh tilu poé deui. Kuring nyempetkeun nganjang ka imah Ema, rék ménta réstu. Ema téh hayang ngajual imah Bapa, pakeur modal suami Ema nu ayeuna. Ku kuring teu dibérékeun, lebar, asa waas ari ningali imah Bapa téh. Poé ayeuna kuring miang ka Bandung, imah Bapa téh kuring putuskeun di kontrakeun baé ka Si Umri. Kira-kira tabuh lima kuring geus anjeucleu dina mobil. Kuring téh kabagéan diuk ditukang, dina luhureun tumpukan karung béas. Tabuh dalapan, mobil geus cunduk dina pasar. Pasar na téh meuni ramé pisan, beuki peuting téh lain beuki sépi kalah beuki ramé. Geus meunang dua poé Mang Mahmud mamatahan kuring kumaha prak-prakan na ngalaksanakeun pancén.Teu sababaraha hésé, ngan ukur purah nyatet-nyatetkeun saha waé nu nyokot barang ka Mang Mahmud, jeung sakumaha deuih lobana. Lamun aya nu rék nyetor duit, éta mah kudu langsung ka Mang Mahmud. Barang mimiti mah ngarumas pisan saré dijongko téh. Eta tuda gandéng. Tapi lila-lila mah bisa peureum. Jongko nu ditungguan ku kuring mah bukana ngan beurang wungkul. Mang Mahmud téh sok datang ka jongko Jumaah peuting, bari mawa béas, tuluy balik deui ka lembur. Kuring di pasar geus wawuh ka Si Sule jeung Si Ahid. Si Ahid jeung Si Sule atuh matuhna di kenca-katuhuen tempat jongko kuring. Si Ahid mah nungguan jongko sabangsaning bebeutian, ari Si Sule mah jongko cau. Teu karasa, kuring icing di ieu pasar geus aya sabulan. Kuring menta antér meuli radio ka Mang Mahmud. Mani kacida atohna kuring boga radio téh. Komo deui ieu sasatna lading sorangan, najan gegedéna mah duit ladang nyéwakeun imah. Geus rék sataun Kang Odong teu aya kabarna. Carita na ma kuring jeung Kang Mahmud rék mapay Kang Odong. Nepi ka kapanggih. Hésé pisan néangan Kang Odong téh. Sakitu kuring jeung Kang Mahmud ngubék-ngubék kana satengah poéna, ngabéla-bélaan nutup jongko, angger kénéh teu kapanggih. Kang Odong téh cenah mah bebasna geus lila. Ngan minangka anu ngalantarkeun kuring rada reugreug téh barang ngadéngé katerangan ti petugas, cenah Kang Odong kawas anu rek enya-enya babalik pikir. Cenah mah basa keur di panjara, Kang Odong téh dekeut jeung Asep Dodoy. Tuluy diteang wéh alamat Asep Dodoy téh, sugan aya Kang Odong. Denge-denge mah, Asep Dodoy téh dagang minyak di pasar. “Euhh. Mun Asep Dodoy éta mah Mamang ogé terang” ceuk Mang Mahmud. Tuluy wéh kuring jeung Mang Mahmud ngadatangan kios Asep Dodoy. “Assalamualaikum. Bener ieu téh kios Asep Dodoy?” ceuk Mang Mahmud. “Enya bener, abdi Asep Dodoy téh. Aya naonnya?” tembal Asep Dodoy. “Eta badé naroskeun, di dieu aya nu gawé teu ngarana Sodong atawa Odong.” Ceuk Mang Mahmud. “Oh, muhun aya. Ngan mun ayeuna mah, Kang Odong keur nganterkeun barang, kedap deui gé uih da.” Tembal Asep Dodoy. Teu kungsi lila, aya treuk ka kios na Asep Dodoy. Soca kuring tuluy ningali saha nu nyupiranana, asa apal. “Tah gening budak na.” ceuk Mang Mahmud. Kuring tuluy nangkeup Kang Dodong. Asa ngimpi kapanggih Kang Odong téh. “Kang, kunaon kaluar ti bui, bet teu balik-balik ka lembur?” ceuk kuring. “yehh, carita na mah, uing téh rék nepi sukses di kota téh, karék balik ka lembur.” tembal Kang Odong. “Naha make kudu kitu heula Kang?” ceuk kuring. “Sualna kieu euy, uing ti heula ninggalkeun lembur téh bari céda deuih, malah jadi wiwirang pikeun kolot jeung dulur. Tah, mun uing balik deui ka lembur bari kayaan angger rudin, paling ukur meunang panghina engkéna téh. Jeung teu mustahil batur arembungeun didarekeutan. Anu matak balik deui ka lembur téh hayang bari aya ténjoeunana. Sugan ku cara kitu, kuring bisa ditarima deui dimasyarakat. Ayeuna téh kuring ekeur ngabangun imah di kidulen lapang Tegallega. Ngke paling mun geus bérés kuring jeung Ceu Iti pindah imah.” tembal Kang Odong. Kuring jeung Kang Odong geus sapakat, yén dua poé deui, kuring jeung Kang Odong rék balik heula ka lembur, bari mawa Ceu Iti ka kota.Teu karasa isukan kuring jeung Kang Odong balik ka lembur make mobil pick up, bogana Asep Dodoy. Datang ka lembur, anu pangheulana téh ditepungan Ema. Kuring ku Ema dititah icing di lembur, ngan kuring teu bisa da kudu digawé. “Kondi, maneh hayang kénéh sakola pan?” ceuk Kang Odong. “Hayang sih, tapi da kumaha(?)” tembal kuring. “Kieu wéh, ayeuna manéh di lembur waé sakola, keun uing wéh nu di gawé, waradagna jadi tanggung jawab uing.” ceuk Kang Odong. Atoh pisan ari ngadéngé kitu téh. Ahirna kuring bisa sakola deui.

Indonesia

ketemu di bandung Sudah lama Ema ingin pindah rumah, ingin menghancurkan hatinya. Dua bulan lalu Ema berbicara kepada saya. “Ketika Ema bergerak, apakah kamu ingin menyakiti siapa pun? Ibu atau Ayah?” kata Ema. Saya icing, tidak memberikan jawaban. Harapan saya adalah, Ibu dan Ayah tidak dipisahkan. Penghasilan ayah sangat mirip, karena ibu ingin berpisah. Saya selalu ingat bahasa zaman Ayah sukses, zaman potret berwarna belum sampai ke kampung, penghasilan Ayah memotret lebih dari cukup. Selalu pergi, da hanteu gareyek keluargaku, da hanya berempat! Ibu, Ayah, aku, dan Kang Odong. Sambil berdonasi untuk ayahnya, Ema membuka toko di depan rumahnya. Pedagang dan rekan kuliner makanan, penyebab makanan anak-anak. Yang paling utama adalah cendol dan baso, terlebih lagi untuk musim dingin menjadikan cendol saya yang paling utama. Selalu suka melihat uang di atas meja. Saya dan Kang Odong selalu menikmati uang, kadang seratus, kadang bahkan dua ratus. Hanya Kang Odong, saya selalu puas dengan pertunjukan Ema, selalu menginginkannya tiga ratus. Kang Odong tidak melanjutkan ke SMP. Dengan enggan dia berkata. Dengan Ayah sering di garis depan juga, dia bersikeras mugen. Ayah saya sudah bosan menjenguk Kang Odong, dan untuk apa yang saya lakukan di sekolah bukanlah keinginan saya sendiri, uang yang banyak. Dari SD Kang Odong, saya tidak bolos sekolah.Bahkan untuk kelas enam dia kecanduan merokok. Para pemain pantas dia menghambur-hamburkan uang tersebut. Berhari-hari merokok membuat ketagihan, berhari-hari penghasilan belum. Saya selalu memata-matai Kang Odong, mengambil uang di toko sorog. Rekan saya memberi tahu Ema, karena takut dia akan berhasil. Kang Odong tidak ingin menghasilkan uang, setiap hari dan hanya bermain dan bermain lagi. Suatu musim dingin, Tokeh membuka toko potret. Si pemalas Tokeh Jaya, karena difoto menggunakan film berwarna, banyak langganan ayahnya yang cantik-cantik. Akhirnya Ayah beralih ke fotografi menggunakan film berwarna. Meskipun telah berubah dengan baik untuk orang tersebut usaha Ayah tidak berhasil. Bisnis ayahnya bangkrut. Ayah tidak berpikir untuk mencari lahan bisnis lain. Ayah menjual handuk, uang dibelikan ke dalam roda lidah Ari uang lonceng untuk mengumpulkan Ema dari bareto menghabiskan kehidupan sehari-hari ketika mencoba untuk memotret keheningan Ayah. Bapak perdagangan bahasa diburu oleh SMP. Pasapon yang membuka toko di belakang sekolah merasa kalah dengan Ayah, dan banyak yang membeli lidah. Saya kira dia pasapon untuk melapor ke Kepala Sekolah agar Bapak Balada tidak boleh berdagang di sana. Sang ayah menjadi semakin putus asa. Suatu hari Ayah ditemukan bersama Mang Janta. Mang Janta mengundang Ayah ke Jakarta, menyumbangkan tenaganya untuk tampil di salah satu perusahaan bangunan. Ayah bersedia.Lima hari sejak Ayah pergi, ada halte ambulans di depan rumah. Untuk melakukannya, Ayah berjongkok di dalam selimut yang ditutupi kain bergaris. Mang Janta berkata, katanya Ayah jatuh ketika dia muncul di tingkat kedua! Sebaiknya jangan jatuh dari lantai tiga. Ema menangis saat dia menatap kosong. Sejak saat itu sejak gugur ayah dari pasangan ini bekerja lagi. Hanya tidur, makan, dan duduk saja yang menjadi aktivitas Ayah sehari-hari. Ibu merasa kecewa, karena Ayah tidak mau bekerja. Hidupku sekarang, sangat menderita. Makan juga bergantung pada penampilan orang lain. Semua alat dijual untuk kehidupan sehari-hari. Untuk isi rumah tinggal mengaduk tempat tidur Mom dan Dad, kursinya diatur ke belakang. Saya dan Kang Odong cukup tidur di tanning bed yang dilapisi kasur lipat. Namun, melihat situasinya, terlalu banyak yang dirasuki setan ke dalam hati ibu saya, Ema sering mendengar teguran Ayah. Sudah bosan dengan asana Ema bilang “no guam”, atau “no gadag ,:kepada Bapa. Akhirnya, setelah seribu setan menghalangi hatinya, Ema meminta pisah. Ayah hanya bisa mengangguk, mendengar permintaan Ema. Saya pikir menolak dan tidak juga tidak ada pendinginan. Jika ditolak, bisa jadi Ayah sudah merasa bosan digoda dan dilecehkan oleh Ema.Ari menurut, mungkin merasa khawatir nasehat perpisahan itu akan mengorbankan anak. Tidak ada jalan lain yang bisa diikuti oleh Bapa, kecuali tunggul dan tangkai orang itu. Tetapi pada akhirnya tidak burung-burung itu melakukan persis seperti apa adanya. Setelah pertandingan yang luar biasa, Ibu dan Ayah menghadapi panggilan agama. Perpisahan tidak bisa dihindari. Tidak ada keraguan keputusan pengadilan aga. Ayah harus membangun rumah untuk Ema. Pada hari saya berbicara tentang pindah dengan Ema, saya hanya bisa menghela nafas. Aku dan Kang Odong telah setuju untuk menawarkan Ayah, keun setelah aku dan Kang Odong mengunjungi Ema. Setelah ditinggal Ema, rasanya sangat rapuh. Ari Kang Odong sering bingung. Demi pekerjaan hanya ider-ideran ia bergabung dengan truk yang memiliki Si Akiw, seekor sapi yang telah puluhan tahun bertebaran di desa saya disumbangkan untuk membuka pabrik poros. Odong sekarang aku lebih marah, aku sedikit kesal. Seandainya kepala saya terbentur ke dinding, instruksi untuk mencuci pakaian tidak benar. Akan tetapi, melihat keadaan sang ayah, lebih baik banyak yang diberikan. Saya hanya bisa berenang di pakan, menyumbangkan kerang dan lutut. Untuk tunjangan pasukan asing. Kadang-kadang ada ruam sisa pada kulit. Saya akan membuat huut besar dari pabrik pare, dimasukkan ke dalam karung tua yang gemuk. Totalnya adalah lima ratus dada perak.Gubuk besar untuk penggantian bahan bakar dan tempat tidur kotoran ayam. Suatu hari Kang Odong berbicara dengan Ayah, bahwa dia diajak bicara oleh Mang Pidin. Perintah itu diterima oleh Kang Odong. Penghasilan Odong di bidang keperawatan, cukup mampu membantu perekonomian keluarga saat ini. Suatu hari, saya mampir main ke rumah Ema, melihat ada tamu laki-laki. Posturnya mandiri. Saya pikir di bawah usia Ayah yang kecil. Ketika dia memberi tahu Ayah bahwa ada tamu laki-laki di rumah Ibu, Ayah menjadi hampa. Terlalu memikirkan apapun. Ingin sekali bertanya, apa yang ada di pikiran bapak itu, hanya saja saya tidak berani. Ada kabar, katanya Ema sudah menikah lagi. Saat menjenguk Ema, yang sangat membekas adalah tamu laki-laki yang merupakan suami Ema. Saya kemudian memberi tahu Bapa. Ayah tampak hampa lagi. Menilai ada di sudut air mata Ayah. Ayah terkekeh, "Di luar." Sekarang Ayah sering bermimpi. Tiba-tiba saja menggoda orang di ruangan itu. Tidak lama dari itu, Ayah memecah kepanasan. Lalu saya bawa ke Pa Mantri. Pa Perawat berkata Ayah menderita liver. Barel terlalu banyak makan asam-asam, dan harus banyak makan makanan yang lebih bergizi. Kang Odong yang sebelumnya terlihat ingin menyatukan kembali keluarga, buktinya tidak seutas benang terus bergantung pada pruk nikah yang hilang. Kini rumahnya semakin kosong, Kang Odong berdonasi untuk menyewakan rumah tersebut dari Haji Sukria.Kamar rumah berukuran lima sampai empat meter, disewakan lima puluh ribu setahun. Sejak Kang Odong menikah denganku, kebiasaannya memberi uang untuk belanja adalah. Semakin di sini penyakit kesepian ayah muncul semakin parah. Selain memiliki kebiasaan menolak untuk memikirkan hal-hal yang tidak saya pikirkan, terkadang melihat Bapa selalu sebaliknya. Namun, melihat Bapa, dunia merasa semakin bangga padanya. Dalam satu hari, saya mendapat kabar bahwa Kang Odong berhenti bekerja. Dia bilang aku berada di balik uang deposit. Pesan ini oleh saya sengaja tidak disampaikan kepada Bapa, karena pasti akan menjadi jangkar. Ketika saya bermain ke rumah rekannya, Kang Odong sedang melamun. Karunya sesuatu dan mah. Untung saja Ceu Iti dan si pasien tidak banyak bicara. Suatu malam, Kang Odong membangunkan saya, bahwa Ceu Iti akan melahirkan. Aku dan Kang Odong segera menemukan Ma Paraji. "Untuk Ma Emot seseorang yang dekat, pan uwa Paraji saya pindah ke overtime seberang." kata Ayah. Kemudian dia dan Kang Odong pergi ke rumah Ma Emot. Eh katanya sih, Ma Emot dan sedang ke Lempegan, kepulangannya besok. Dia bilang Surja saya, anaknya Ma Emot, kepada orang Bi Manah, da sama selalu marajian. Lalu ia pergi ke rumah Bi Manah. Awalnya Bi Manah hamil karena tidak bisa terlalu sibuk.Didorong oleh saya, akhirnya saya ingin menikah. Dua jam pertama setelah itu dari kamar terdengar tawa yang sangat keras, diikuti dengan tangisan bayi. Saya kemudian berlari pulang untuk memberi tahu Ayah. Ayah berkata adalah aku sekarang harus pergi ke rumah Ema, memberi tahu, hanya aku kolam, dendam ke rumah Ema. Putra Odong adalah seorang pria. Bi Manah berkata, beratnya juga menjadi tiga kilo. Buukna galing, nurun ka babana. Sebentar lagi aku sampai di rumah Odong, karena harus sekolah. Sekarang saya belajar itu adalah suatu keharusan bahwa suhu. Da ingin menghadapi ujian. Ingin segera sepulang sekolah, ingin membantu Ayah dan Kang Odong. Kembali ke sekolah, saya tidak sengaja nyasar ke rumah Kang Odong, di rumah Kang Odong sudah ada Ema yang mengunjungi Pak Iti. Kasihan sekali hidup Kang Odong. Ya, sulit untuk hidup tanpa pekerjaan. Ia juga selalu menenun untuk membalas dendam. Dalam satu hari, saya mendapat kabar mengejutkan, bahwa Kang Odong ditangkap polisi, lalu dibawa ke distrik. Saya bilang Kang Odong adalah toko bongkar tas Haji Isak. Ayah bertanya padanya Kang Odong, mengapa tidak datang berkunjung. Saya tidak berani menjawab kepada Bapa, kalau-kalau itu menjadi pemikiran. Mungkin Ayah tidak tahu, bahwa Kang Odong ditangkap polisi, mengetahui dan menjelaskannya.Saya diberitahu oleh Ayah “Nah, yang dilemparkan oleh Anda untuk menjadi cermin, Condi. Perjalanan saudaramu adalah. Jika saya tidak memiliki penghasilan tetap, saya tidak ingin menikah.” Tiga hari yang lalu hasil ujian saya diumumkan. Bersemangat untuk melanjutkan sekolah seperti orang lain. Meskipun jika situasi saya seperti barreto saya, saya akan melanjutkan sekolah. Tiga hari tak terasa, kini hasil ujianku diumumkan. Akhirnya saya lulus juga. Tekad saya sudah bulat, bahwa saya ingin bekerja pada seseorang, hampir membantu perekonomian keluarga. Saya diterima bekerja di pabrik teh acina Si Akiw. Saya bekerja setiap hari melompat, berangkat pagi, pulang sore. Situasi Bapak sampai sekarang tidak berubah. Hingga suatu malam, Ayah yang kubangunkan tidak terjaga. Ayah sudah meninggal. Aku menangis getir saat jatuh Ayah. Ayahku masih belum bangun. Sang ayah kemudian dimakamkan. Saat ini saya tinggal di rumah Uwa Alkasan. Sebenarnya saya akan menyewa Ema, saya tinggal di rumahnya. Hanya saja saya enggan tinggal di rumah Ema. Tak terasa sudah setahun, saya bekerja di Si Akiw. Sungguh kata Si Encur, jika ingin langkah hidup saya harus melangkah ke kota. Tapi, untuk kota adalah siapa yang akan mengikuti, da saya tidak memiliki kerabat yang memiliki pekerjaan di kota.Suatu ketika, saya ditawari pekerjaan oleh Kang Mahmud, yang menjaga warung nasi Mang Mahmud di kota. Saya menerima itu bekerja. Meninggalkan kota adalah tiga hari kembali. Saya menghimbau untuk berkunjung ke rumah Ema, untuk memohon berkah. Ema ingin menjual rumah Ayah, menggunakan modal suami Ema saat ini. Saya tidak diberi, lebar, berharap untuk melihat rumah Ayah. Hari ini saya berangkat ke Bandung, rumah ayah saya adalah keputusan saya untuk mengontraknya ke Si Umri. Sekitar pukul lima saya terjebak di dalam mobil. Saya senang bisa duduk santai, di atas tumpukan karung beras. Pukul delapan, mobil sudah dibawa ke pasar. Pasarnya sangat ramai, semakin malam tidak semakin sepi semakin ramai. Butuh dua hari bagi Mang Mahmud untuk menasihati saya bagaimana cara berlatih dan melaksanakan tugas itu. Tidak sulit, hanya catatan singkat siapa saja yang membawa barang ke Mang Mahmud, dan sebagainya. Jika ingin menyetor uang sebaiknya tidak langsung ke Mang Mahmud. Hal pertama yang saya mencium banyak jongkok adalah tidur. Dan tuda gandeng. Tapi dalam jangka panjang saya bisa mematikannya. Jongkok yang menunggu saya tidak hanya buka pada siang hari. Mang Mahmud selalu datang jongkok Jumat malam, sambil membawa nasi, lalu kembali lembur.Saya di pasar akrab dengan Si Sule dan Si Ahid. Si Ahid dan Si Sule aku duduk di kiri-kanan tempat dudukku. Si Ahid sedang menunggu sesama bebeutian, sedangkan Si Sule duduk di atas pisang. Tidak terasa, saya icing di pasar ini sudah sebulan. Saya meminta Mang Mahmud untuk membeli radio. Mani sangat pula saya memiliki radio ini. Sebenarnya itu adalah pisau saya sendiri, meskipun sebagian besar uang pertanian saya menyewa rumah. Sudah sekitar satu tahun Kang Odong tidak sadar. Ceritanya saya dan Kang Mahmud mau bayar Kang Odong. Sampai ditemukan. Sangat sulit untuk menemukan Kang Odong tersebut. Sakitu saya dan Kang Mahmud mengobrak-abrik setengah kesepakatan, mempertahankan penutupan kursi, selama itu masih belum ditemukan. Odong dikatakan telah bebas sejak lama. Sama seperti yang membuat saya cukup kesal adalah hal mendengar penjelasan dari petugas, katanya Kang Odong seperti itu Anda ingin ya-ya kembali berpikir. Dia mengatakan bahwa ketika saya di penjara, Kang Odong dekat dengan Asep Dodoy. Lalu cari alamat Asep Dodoy, mungkin ada Kang Odong. Dengarkan saya, Asep Dodoy sedang berdagang minyak di pasar. “Euhh. Kalau Asep Dodoy paman saya juga tahu” kata Mang Mahmud. Kemudian saya dan Mang Mahmud mengunjungi warung Asep Dodoy. “Assalamualaikum.Ini beneran kios Asep Dodoy?” kata Mang Mahmud. “Ya benar, Asep Dodoy saya. Apa yang salah? " tambal Asep Dodoy. "Nanti nanya, ini karya yang namanya bukan Sodong atau Odong." kata Mang Mahmud. “Oh, baik di sana. Cuma kalau sekarang saya, kang odong untuk mengantarkan barang, ketat lagi saya akan ngambek.” Tambal Asep Dodoy. Tak berapa lama, ada sebuah truk menuju kiosnya Asep Dodoy. Mataku kemudian melihat siapa yang mengatakannya, berharap untuk mengingatnya. "Tah gening budak na." kata Mang Mahmud. Aku lalu memeluk Kang Dodong. Mimpi Asa menemukan Kang Odong adalah. "Yah, mengapa keluar dari penjara, bertaruh kamu tidak kembali ke lembur?" kata saya. "Yehh, cerita saya, uing akan berhasil di kota ini, hanya akan lembur." tambal Kang Odong. "Kenapa aku harus melakukannya dulu?" kata saya. “Pertanyaannya saja, puing-puing dari yang pertama pergi lembur adalah saat untuk pensiun, itu pun wiwirang untuk orang tua dan semua orang. Jadi, untuk merusak kembali ke lembur sementara negara adalah rudin, satu-satunya cara untuk dihina nanti adalah. Dan bukan tidak mungkin bagi orang lain untuk didekati. Pemeran kembali ke lembur ingin sementara di sana untuk menonton. Mungkin dengan begitu, saya bisa diterima kembali di masyarakat. Ini adalah ekor saya untuk membangun rumah di selatan lapangan Tegallega.Kurasa belum saatnya aku dan Ceu Iti pindah rumah.” tambal Kang Odong. Saya dan Kang Odong sudah sepakat, bahwa dua hari yang lalu, saya dan Kang Odong ingin pergi lembur dulu, sambil membawa Ceu Iti ke kota. Jelang lembur, yang pertama ditemui Ema. Saya oleh Ema memesan icing di lembur, hanya saja saya tidak bisa harus bekerja. "Di mana, kamu masih ingin sekolah pan?" kata Kang Odong. "Aku sangat ingin, tapi bagaimana(?)" kataku. "Ini kita tahu, sekarang kamu sedang lembur di suatu tempat di sekolah, aku hancur kita tahu bahwa di tempat kerja, biaya menjadi tanggung jawab yang merusak." kata Kang Odong. Pokoknya sangat tinggal untuk mendengar begitu. Akhirnya bisa sekolah lagi.

TerjemahanBahasa.com | Bagaimana cara menggunakan penerjemah teks bahasa Sunda-Indonesia?

Dianggap bahwa pengguna yang mengunjungi situs web ini telah menerima Ketentuan Layanan dan Kebijakan Privasi. Di situs web (terjemahaninggris.com), pengunjung mana pun dapat memiliki bagian seperti forum, buku tamu, tempat mereka dapat menulis. Kami tidak bertanggung jawab atas konten yang ditulis oleh pengunjung. Namun, jika Anda melihat sesuatu yang tidak pantas, beri tahu kami. Kami akan melakukan yang terbaik dan kami akan memperbaikinya. Jika Anda melihat sesuatu yang salah, hubungi kami di →"Kontak" dan kami akan memperbaikinya. Kami dapat menambahkan lebih banyak konten dan kamus, atau kami dapat mencabut layanan tertentu tanpa pemberitahuan sebelumnya kepada pengunjung.


Kebijakan Privasi

Vendor pihak ketiga, termasuk Google, menggunakan cookie untuk menayangkan iklan berdasarkan kunjungan sebelumnya yang dilakukan pengguna ke situs web Anda atau situs web lain. Penggunaan cookie iklan oleh Google memungkinkan Google dan mitranya untuk menayangkan iklan kepada pengguna Anda berdasarkan kunjungan mereka ke situs Anda dan/atau situs lain di Internet. Pengguna dapat menyisih dari iklan hasil personalisasi dengan mengunjungi Setelan Iklan. (Atau, Anda dapat mengarahkan pengguna untuk menyisih dari penggunaan cookie vendor pihak ketiga untuk iklan hasil personalisasi dengan mengunjungi www.aboutads.info.)